Το νέο ποδήλατο.

       
          Πρίν απο λίγες μέρες ένας ποδηλάτης μπήκε αντίθετα στον μονόδρομο που κινόμουν,και ευτυχώς απο τύχη αποφεύχθηκε σοβαρό ατύχημα εκτός απο κάποιες γρατζουνιές του φίλου ποδηλάτη.
          Την επομένη μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μου διαβεβαίωσε ότι ήταν απολύτως καλά. Κανονίσαμε ραντεβού την Κυριακή για καφέ και να γνωριστούμε καλύτερα. Εκπλάγηκε όταν με είδε να πηγαίνω με ποδήλατο,όπως κι αυτός,στο καφέ. Του εξήγησα ότι κάνω ποδήλατο για πολλά χρόνια,ή μάλλον δεν το αποχωρίστηκα απ την παιδική μου ηλικία. Η έκπληξη συνεχίζεται βλέποντας το 20ετιας περίπου απλό ποδήλατο μου!
         Μα το ποδήλατο φίλε μου,είναι μέσο εκγύμνασης και αποσυμπίεσης απο την καθημερινότητα για μένα. Την μαγεία της ποδηλατάδας μου δεν θα την μεγενθύνει κανένα γκάτζετ με δισκόφρενα μπρός πίσω,αναρτήσεις,ανατομική σέλα..(βιβλιαράκι για τα σέρβις έχει?).. Φυσικά και μένα με έλκουν ορισμένα ποδήλατα που βλέπω..σε λίγο όμως θα μου αρέσουν κι άλλα...τι θα γίνει?
           Επίσης μου μίλησε για την σημερινή ποδηλατοπορεία στο κέντρο,με ρώτησε αν θα πάμε μαζί.Μάλλον το θεωρούσε δεδομένο..του απάντησα όμως ότι δεν θα έρθω,δεν συμφωνώ με όλο αυτό το κίνημα που έχει γίνει μόδα και πλουτίζουν κάποιοι με εισαγωγές, αμφιβόλου ποιότητας, ποδηλάτων! Δεν συμφωνώ με το κλείσιμο των δρόμων.."για το καλό της πόλης.." υπάρχουν πολλοί χώροι στην Αθήνα να γίνει μία "Γιορτή του ποδηλάτου",χωρίς να ταλαιπωρηθεί κανείς και να παρευρεθούν ακόμα περισσότεροι! Και φυσικά πάντα τηρώντας τους κανόνες Κ.Ο.Κ γιατί πληθαίνουν τα φαινόμενα ποδηλατιστών,χειρότερων απο τους οδηγούς μηχανών!
            Απόλαυσα την ποδηλατική μου βόλτα,με υπέροχο καιρό,καφεδάκι,μόνος βέβαια μιας και οι φίλοι μου ήταν στην ποδηλατοπορεία..

..ένα λουλούδι ανάμεσα στα βράχια..

                    Μια καθημερινή εικόνα σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας ,αλλά και όλης της Ελλάδας. Προσωπικά,μου προκαλεί μεγαλύτερη θλίψη αφού μεγάλωσα μέσα στο εμπόριο και έκανα τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα.Γνωρίζω πολύ κόσμο που έχει φτάσει σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο κλείνοντας την επιχείρηση του,προσφέροντας όμως θέσεις εργασίας,αποδίδοντας φόρους
και τώρα όλα αυτά εκλείπουν.

                    Έγιναν πολλά λάθη και απο τους ιδιώτες και απο το κράτος όλα τα προγούμενα χρόνια,η σημερινή εικόνα προκαλεί όμως θλίψη,και σε πολλούς πρόβλημα επιβίωσης.

                    Κάποτε,ένας Εβραίος έμπορος μου είχε πεί "το εμπόριο αρρωσταίνει,μα δεν πεθαίνει".
Ελπίζω να επαληθευθεί αυτή η ρήση και να φυτρώσει κάτι καινούριο πιο υγειές,πιο δυνατό...

...σαν το όμορφο λουλούδι ανάμεσα στα βράχια! 

Η αλαζονεία μου.

Κι έρχονται 9 ρίχτερ κι ένα τσουνάμι να μας θυμίσουν να μένουμε ταπεινοί και να μην στρογγυλοκαθόμαστε στον θρόνο της αλαζονείας ως ανθρώπινο είδος.

Με αυτές τις εικόνες στην Ιαπωνία όλοι(?) μείναμε άφωνοι.

Βλέποντας το χρηματιστήριο του Τόκυο όμως...αυτοί οι τύποι των αγορών και οίκων αξιολόγησης σε όποιον Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος κι άν πιστεύουν,πως γίνεται να χορεύουν πάνω απ τα πτώματα και των αστέγων Ιαπώνων?

Ελλάδα,Ισπανία και οικονομική κρίση!

      Πρίν απο λίγο βγήκα απο μια συνάντηση με Ισπανό επιχειρηματία,οπου κάναμε μια πολύωρη συζήτηση με θέμα την δουλειά μας μέσα στην οικονομική κρίση.
      Τα προβλήματα και εκεί είναι τεράστια(ανεργία,χρέος να μεγαλώνει κ.λ.π) και υπάρχει έντονος προβληματισμός για το μέλλον.
       Κάπου εκεί όμως,άρχισε να μου αναλύει τις προσπάθειες όλων και συντονισμένα να βοηθηθούν οι Ισπανικές επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα!
       Προσπάθειες πέρα από προκαταλήψεις και πολιτικές παρωπίδες,γιατί όλοι έκατσαν με ειλικρινείς
προθέσεις να συζητήσουν,εργαζόμενοι,επιχειρηματίες,κυβέρνηση,τράπεζες!
       Ιδιαίτερη έμφαση έδωσαν στις επιχειρήσεις με εξαγωγικό χαρακτήρα,αλλά και πρόσθετη βοήθεια σε όσες δεν ήταν ώστε να λάβουν ώθηση για εξωστρέφεια! Εύκολα διέκρινες ότι όλοι είχαν σαφή προσανατολισμό,να ξεπεράσουν το τεράστιο παγοβουνο που τους απειλεί! Και φυσικά ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί με πρωτοπόρους κυβέρνηση και τράπεζες!
       Δίχνει όμως ότι όλα τα προηγούμενα γινόταν σοβαρή δουλειά απ όλους,παρόλα τα λάθη τους,αλλά τώρα ενωμένοι δουλεύουν ακόμα πιο σοβαρά! Και στο μυαλό τους κυριαρχεί τι μπορούν να κάνουν αυτοί για την Ισπανία και όχι οι άλλοι για την Ισπανία!
        Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς το αποτελεσμα της προσπάθειας τους είναι σίγουρο όμως ότι κάποια στιγμή θα δούν φώς στο τούνελ εδώ στην χώρα μας μπορεί να είναι κανείς σίγουρος?
         Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να δώσω σαφή απάντηση!
         Και η κοινωνία αλλά και πολιτικοί μας είμαστε χωρισμένοι σε ανθρωπιστές και πατριώτες...

Dream love...

      Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '60,στη πόλη Jaffa του ισραήλ γενήθηκε ένα κορίτσι που ονομάστηκε Νάντια. Η Νάντια,καρπός παράνομου ,αλλά πολύ δυνατού έρωτα,μεταξύ ενός Έλληνα που βρέθηκε για λίγο στο Ισραήλ, και μιας Εβραίας κοπέλλας απο πολύ πλούσια οικογένεια.

      Η Νάντια δεν γνώρισε ποτέ την μητέρα της,πέθανε στη γέννα την ώρα που αυτή έβγαινε στον κόσμο. Ο πατέρας της δεν μπορούσε να φέρει ένα μωρό στην Ελλάδα,καθότι είχε ήδη οικογένεια και παιδί. Το μόνο άτομο που μπορούσε να την αναλάβει ήταν η γιαγιά της,απ την πλευρά της μητέρα της,η οποία ήταν Ινδικής καταγωγής και ζούσε σε μια μικρή πόλη της Ινδίας!

      Δέχτηκε να αναλάβει το παιδί χωρίς να ρωτήσει τίποτα ή να θέσει κάποιον όρο. Τα χρόνια πέρναγαν η Νάντια μεγάλωνε, σε μια κοινωνία με συνεχείς αναζητήσεις και φιλοσοφικές συζητήσεις!
Μαθαίνοντας να μιλάει Ινδικά,Άγγλικά και Ισραηλίτικα,αλλά και προσπάθειες του Έλληνα πατέρα που προσπαθεί να της μεταδώσει Ελληνική φλόγα μέσω τηλεφώνου μιλώντας της Ελληνικά!

      Στην ηλικία των 12 περίπου ετών η γιαγιά πεθαίνει,και αποφασίζει ο πατέρας να την φέρει στην Ελλάδα. Αξιαγάπητο πλάσμα η Νάντια με ελεύθερο πνεύμα,γίνεται αμέσως δεκτή , μετά απο το πρώτο σόκ, και στην οικογένεια και στον κοινωνικό περίγυρο.Περνάει στο πανεπιστήμιο,φοιτήτρια ακόμα παντρεύεται και γεννά τον γιό της πέρνοντας πτυχίο!

      Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό,ελκύεται πνευματικά απο έναν Νεπαλέζο και ανακοινώνει στον άντρα της ότι θα τον ακολουθήσει εκεί για να ελευθερώσει το πνεύμα της,μήπως μπορέσει και βρεί αλήθειες..

      Όπως ήταν φυσικό ο πατέρας της ,οι φίλοι της, την διέγραψαν  και την κατέκριναν. Ο μόνος συμπαραστάτης της ήταν ο άντρας της..κάποιος έπρεπε να μεγαλώσει το παιδί τους. Όλα αυτά τα χρόνια η Νάντια γνώρισε την ανατολίτικη φιλοσοφία,βρήκε απαντήσεις περιπλανώμενη στην μακρυνή χώρα του Νεπάλ,ζώντας όμως την Αγάπη την κινητήρια αυτή δύναμη της ζωής. Την Αγάπη για το καθετί μικρό ή χωρίς υπολογιζόμενη αξία απο όλους μας.

     Τα χρόνια πέρασαν, ο Νεπαλέζος Μαρούντ δυστυχώς πέθανε και η Νάντια γυρίζει στην Ελλάδα. Περιπλανώμενη όλα αυτά τα χρόνια,μένει εδώ θέλοντας να προσπαθήσει να ζήσει και τον γιό της,που είναι ολόκληρο παληκάρι πλέον! Αξιαγάπητη όπως είναι,δεν δυσκολεύετε να ενταχθεί και πάλι στην κοινωνία και να γίνει αποδεκτή. Προσπαθεί να μεταδώσει Αγάπη και μόνο Αγάπη..όπως αυτή την γνώρισε και την έζησε! Δύσκολο πολύ στην αδηφάγα κοινωνία που ζούμε,και αυτό την στεναχωρεί αλλά προσπαθεί...για την Αγάπη πρός όλα και πάντα...

*****
     Δεν έχω την συγγραφική ικανότητα να αποδώσω γλαφυρά την ιστορία...που κάποιος,κάπου ,κάποτε μπορεί και να έζησε...

    

Αλκυονίδες μέρες ή μέρες αγάπης..

Αυτές τις μέρες που κάνει κρύο ή ακόμα και χιονίζει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας,μου έρχονται στο μυαλό οι ηλιόλουστες μέρες που ζούμε περίπου τέτοια εποχή,οι λεγόμενες αλκυονίδες μέρες! Επίσης μου ήρθε στην σκέψη ένας μύθος που διάβασα σε σχέση μ αυτές τις μέρες!




Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε η Αλκυόνη, η κόρη του βασιλιά των ανέμων Αίολου.

''Η Αλκυόνη ήξερε καλά από ανέμους και τρικυμίες.

Η Αλκυόνη αγαπούσε πολύ τον άνδρα της.

Εκείνου του άρεσε να ψαρεύει. Του άρεσε να ξεμακραίνει στο βαθύ πέλαγος. Κάθε φορά, εκείνη τον περίμενε καθισμένη στα ψηλά βράχια πάνω από το πέλαγος και τον έβλεπε να χάνεται πέρα μακρυά, εκεί που σμίγει ο ουρανός με τη θάλασσα... Και κάθε φορά, με την ίδια αγωνία... Να γυρίσει.

Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό εκείνη τον παρακάλεσε να μην φύγει.

-Μείνε κοντά μου καλέ μου.

-Μη φοβάσαι καλή μου. Θα γυρίσω όσο πιό γρήγορα μπορώ για να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.

Έφυγε. Εκείνη στα βράχια περίμενε.



Είδε την βάρκα του να αναποδογυρίζεται και το αγαπημένο κορμί του να παραδέρνεται άψυχο στα κύματα. Έπεσε από τα βράχια στην αγκαλιά του. Να τον φιλήσει για τελευταία φορά. Και να χαθεί μαζί του.



Οι Θεοί συγκινήθηκαν από την αγάπη τους.

Τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά για να ξαναρχίσουν την ζωή τους πλάϊ στη θάλασσα. Στα απόκρημνα βράχια. Εκεί που ζουν μέχρι σήμερα οι απογόνοι τους. Οι αλκυόνες. Γιατί οι θεοί φρόντισαν και για τους απογόνους τους.

Μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γαληνεύουν τη θάλασσα, και ένας δυνατός ήλιος ζεσταίνει και φωτίζει την Γη. Είναι για να μπορούν οι Αλκυόνες να γεννήσουν και να ζεστάνουν τα αυγά τους.''



'Ολοι οι άνθρωποι, ξαφνιαζόμαστε ευχάριστα από αυτές τις χειμωνιάτικες λιακάδες. Κάποιοι θυμόμαστε πως αυτές τις μέρες τις λέμε Αλκυονίδες.



Και κάποιοι θυμόμαστε πως αυτές οι μέρες αναφέρονται στην πραγματική αγάπη...



****

Στιγμές που δεν ξεχνάς...

Είναι στιγμές που διαφέρουν απ όλες τις άλλες. Δεν είναι πιο ευχάριστες ή πιο δυσάρεστες απο άλλες.
Δεν είναι ότι όλα είναι πιο ήσυχα ή δεν έχει κόσμο γύρω σου. Είναι οι στιγμές σου!
Είναι οι στιγμές αυτές που κατάφερες και πετάξες!
Μακρυά απ όλους και όλα,έστω κι αν στέκονται δίπλα σου!
Ίσως είναι στιγμές που ξορκίζεις δαίμονες..στιγμές που εξαγνίζεις ψυχή και σώμα!
Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάς ποτέ..δεν πρέπει να τις ξεχνάς!