Dream love...

      Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '60,στη πόλη Jaffa του ισραήλ γενήθηκε ένα κορίτσι που ονομάστηκε Νάντια. Η Νάντια,καρπός παράνομου ,αλλά πολύ δυνατού έρωτα,μεταξύ ενός Έλληνα που βρέθηκε για λίγο στο Ισραήλ, και μιας Εβραίας κοπέλλας απο πολύ πλούσια οικογένεια.

      Η Νάντια δεν γνώρισε ποτέ την μητέρα της,πέθανε στη γέννα την ώρα που αυτή έβγαινε στον κόσμο. Ο πατέρας της δεν μπορούσε να φέρει ένα μωρό στην Ελλάδα,καθότι είχε ήδη οικογένεια και παιδί. Το μόνο άτομο που μπορούσε να την αναλάβει ήταν η γιαγιά της,απ την πλευρά της μητέρα της,η οποία ήταν Ινδικής καταγωγής και ζούσε σε μια μικρή πόλη της Ινδίας!

      Δέχτηκε να αναλάβει το παιδί χωρίς να ρωτήσει τίποτα ή να θέσει κάποιον όρο. Τα χρόνια πέρναγαν η Νάντια μεγάλωνε, σε μια κοινωνία με συνεχείς αναζητήσεις και φιλοσοφικές συζητήσεις!
Μαθαίνοντας να μιλάει Ινδικά,Άγγλικά και Ισραηλίτικα,αλλά και προσπάθειες του Έλληνα πατέρα που προσπαθεί να της μεταδώσει Ελληνική φλόγα μέσω τηλεφώνου μιλώντας της Ελληνικά!

      Στην ηλικία των 12 περίπου ετών η γιαγιά πεθαίνει,και αποφασίζει ο πατέρας να την φέρει στην Ελλάδα. Αξιαγάπητο πλάσμα η Νάντια με ελεύθερο πνεύμα,γίνεται αμέσως δεκτή , μετά απο το πρώτο σόκ, και στην οικογένεια και στον κοινωνικό περίγυρο.Περνάει στο πανεπιστήμιο,φοιτήτρια ακόμα παντρεύεται και γεννά τον γιό της πέρνοντας πτυχίο!

      Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό,ελκύεται πνευματικά απο έναν Νεπαλέζο και ανακοινώνει στον άντρα της ότι θα τον ακολουθήσει εκεί για να ελευθερώσει το πνεύμα της,μήπως μπορέσει και βρεί αλήθειες..

      Όπως ήταν φυσικό ο πατέρας της ,οι φίλοι της, την διέγραψαν  και την κατέκριναν. Ο μόνος συμπαραστάτης της ήταν ο άντρας της..κάποιος έπρεπε να μεγαλώσει το παιδί τους. Όλα αυτά τα χρόνια η Νάντια γνώρισε την ανατολίτικη φιλοσοφία,βρήκε απαντήσεις περιπλανώμενη στην μακρυνή χώρα του Νεπάλ,ζώντας όμως την Αγάπη την κινητήρια αυτή δύναμη της ζωής. Την Αγάπη για το καθετί μικρό ή χωρίς υπολογιζόμενη αξία απο όλους μας.

     Τα χρόνια πέρασαν, ο Νεπαλέζος Μαρούντ δυστυχώς πέθανε και η Νάντια γυρίζει στην Ελλάδα. Περιπλανώμενη όλα αυτά τα χρόνια,μένει εδώ θέλοντας να προσπαθήσει να ζήσει και τον γιό της,που είναι ολόκληρο παληκάρι πλέον! Αξιαγάπητη όπως είναι,δεν δυσκολεύετε να ενταχθεί και πάλι στην κοινωνία και να γίνει αποδεκτή. Προσπαθεί να μεταδώσει Αγάπη και μόνο Αγάπη..όπως αυτή την γνώρισε και την έζησε! Δύσκολο πολύ στην αδηφάγα κοινωνία που ζούμε,και αυτό την στεναχωρεί αλλά προσπαθεί...για την Αγάπη πρός όλα και πάντα...

*****
     Δεν έχω την συγγραφική ικανότητα να αποδώσω γλαφυρά την ιστορία...που κάποιος,κάπου ,κάποτε μπορεί και να έζησε...

    

Αλκυονίδες μέρες ή μέρες αγάπης..

Αυτές τις μέρες που κάνει κρύο ή ακόμα και χιονίζει σε άλλες περιοχές της Ελλάδας,μου έρχονται στο μυαλό οι ηλιόλουστες μέρες που ζούμε περίπου τέτοια εποχή,οι λεγόμενες αλκυονίδες μέρες! Επίσης μου ήρθε στην σκέψη ένας μύθος που διάβασα σε σχέση μ αυτές τις μέρες!




Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε η Αλκυόνη, η κόρη του βασιλιά των ανέμων Αίολου.

''Η Αλκυόνη ήξερε καλά από ανέμους και τρικυμίες.

Η Αλκυόνη αγαπούσε πολύ τον άνδρα της.

Εκείνου του άρεσε να ψαρεύει. Του άρεσε να ξεμακραίνει στο βαθύ πέλαγος. Κάθε φορά, εκείνη τον περίμενε καθισμένη στα ψηλά βράχια πάνω από το πέλαγος και τον έβλεπε να χάνεται πέρα μακρυά, εκεί που σμίγει ο ουρανός με τη θάλασσα... Και κάθε φορά, με την ίδια αγωνία... Να γυρίσει.

Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό εκείνη τον παρακάλεσε να μην φύγει.

-Μείνε κοντά μου καλέ μου.

-Μη φοβάσαι καλή μου. Θα γυρίσω όσο πιό γρήγορα μπορώ για να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.

Έφυγε. Εκείνη στα βράχια περίμενε.



Είδε την βάρκα του να αναποδογυρίζεται και το αγαπημένο κορμί του να παραδέρνεται άψυχο στα κύματα. Έπεσε από τα βράχια στην αγκαλιά του. Να τον φιλήσει για τελευταία φορά. Και να χαθεί μαζί του.



Οι Θεοί συγκινήθηκαν από την αγάπη τους.

Τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά για να ξαναρχίσουν την ζωή τους πλάϊ στη θάλασσα. Στα απόκρημνα βράχια. Εκεί που ζουν μέχρι σήμερα οι απογόνοι τους. Οι αλκυόνες. Γιατί οι θεοί φρόντισαν και για τους απογόνους τους.

Μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γαληνεύουν τη θάλασσα, και ένας δυνατός ήλιος ζεσταίνει και φωτίζει την Γη. Είναι για να μπορούν οι Αλκυόνες να γεννήσουν και να ζεστάνουν τα αυγά τους.''



'Ολοι οι άνθρωποι, ξαφνιαζόμαστε ευχάριστα από αυτές τις χειμωνιάτικες λιακάδες. Κάποιοι θυμόμαστε πως αυτές τις μέρες τις λέμε Αλκυονίδες.



Και κάποιοι θυμόμαστε πως αυτές οι μέρες αναφέρονται στην πραγματική αγάπη...



****