Καλή μας δύναμη!
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Στη νέα δεκαετία τί?
Καλή μας δύναμη!
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010
Abu Dhabi hotel displays world's most expensive Christmas tree
Στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Emirates palace
στο Abu Dhabi, βρίσκεται το ακριβότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο! Το δέντρο έχει
ύψος 13 μέτρα και έχει διακοσμηθεί απο πανάκριβα κοσμήματα,ένα εκ των οποίων κοστίζει 1 εκατομύριο δολλάρια! Η συνολική του αξία ανέρχεται περίπου στα 11 εκατομύρια δολλάρια!
Επίσης στο ίδιο ξενοδοχείο υπάρχει ATM που βάζει χρήματα και σου δίνει πλάκες χρυσού!
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.mp4
Ένα άτομο 14 χρονο απο το 2ο Γυμν.Πρέβεζας κέρδισε το 1ο πρώτο βραβείο του πανελλήνιου διαγωνισμού της ΕΡΤ για το 2010..κάνοντας άλμα πιο γρήγορο απο την φθορά!
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Το κείμενο είναι του διαδικτυακού φίλουmailto:φίλου@moloch82
Θα το βρείτε στο blog του http://docamiok.blogspot.com/
Το παρακάτω είναι μια μικρή ιστορία που έγραψα και απευθύνεται σε παιδιά που πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν καρκίνο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτό που πέρασα εγώ τώρα στα 28 μου δεν πρέπει να το περνάει κανένα παιδί. Είναι απόδειξη ότι δεν είναι τα πάντα "εν σοφία". Για να απαλύνω κάπως την κατάσταση λοιπόν έγραψα αυτό το μικρό κειμενάκι. Πολλοί θα βαρεθείτε να το διαβάσετε. Λογικό καθώς απευθύνεται σε παιδιά και έχει συγκεκριμένο σκοπό. Προστατέυεται με άδεια Creative Commons, καθώς θεωρώ απαράδεκτο το να βγουν λεφτά από κάτι τέτοιο, αλλά απαραίτητο να κυκλοφορήσει όσο γίνεται περισσότερο. Σκέφτομαι αν βρεθεί ένας σκιτσογράφος με κέφι να το κάνουμε ένα pdf και να το στείλουμε στην κ. Βαρδινογιάννη για να το διαθέσει (αν φυσικά της αρέσει) στα παιδιά που νοσηλεύονται στην κλινική. Αυτά.
Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!
Θα το βρείτε στο blog του http://docamiok.blogspot.com/
Το παρακάτω είναι μια μικρή ιστορία που έγραψα και απευθύνεται σε παιδιά που πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν καρκίνο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτό που πέρασα εγώ τώρα στα 28 μου δεν πρέπει να το περνάει κανένα παιδί. Είναι απόδειξη ότι δεν είναι τα πάντα "εν σοφία". Για να απαλύνω κάπως την κατάσταση λοιπόν έγραψα αυτό το μικρό κειμενάκι. Πολλοί θα βαρεθείτε να το διαβάσετε. Λογικό καθώς απευθύνεται σε παιδιά και έχει συγκεκριμένο σκοπό. Προστατέυεται με άδεια Creative Commons, καθώς θεωρώ απαράδεκτο το να βγουν λεφτά από κάτι τέτοιο, αλλά απαραίτητο να κυκλοφορήσει όσο γίνεται περισσότερο. Σκέφτομαι αν βρεθεί ένας σκιτσογράφος με κέφι να το κάνουμε ένα pdf και να το στείλουμε στην κ. Βαρδινογιάννη για να το διαθέσει (αν φυσικά της αρέσει) στα παιδιά που νοσηλεύονται στην κλινική. Αυτά.
Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
"Εγχειρίδιο Βλακείας"
Διονύσης Χαριτόπουλος, εγχειρίδιο βλακείας
•Η βλακεία είναι απρόβλεπτη. ‘Εχει τόση ποικιλία εκδηλώσεων, όσοι και οι βλάκες που ο καθένας ξεχωριστά είναι μια αστείρευτη πηγή εμπνεύσεων.
•…Με τη διαφορά ότι ο ηλίθιος όταν καυλώσει νομίζει ότι ερωτεύτηκε και η χαζή πιστεύει ότι όσοι θέλουν να την πηδήξουν θέλουν να την παντρευτούν.
•…Το χαρτί δεν είναι πιστοποιητικό ευφυίας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για να πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα…
•…Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του Μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του να μην ξέρει που να το βάλει.
•…Ο πολιτισμός ευνοεί τον βλάκα. Στην πρωτόγονη κατάσταση τα πράγματα ήταν απολύτως ξεκαθαρισμένα. Αυτόν που αργούσε να καταλάβει γιατί τρέχουν οι άλλοι τον είχε αρπάξει η αρκούδα. Στην εποχή μας ο κάθε καθυστερημένος μπορεί να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή αυτός που σε έχει ναρκωμένο στο χειρουργικό κρεβάτι…
•…Η χοντρή βλακεία είναι ομαδική. Αυτό που ενώνει μιά ομάδα ανθρώπων είναι το ίδιο που ενώνει κι ένα πλήθος: Τα συναισθήματα και οι πεποιθήσεις (θρησκεία, ιδεολογία, ηθική, εχθροί, φίλοι, σύμμαχοι), ενώ ο ρόλος της νοημοσύνης τείνει να εξαφανιστεί. Σε μια επαναστατική ή θρησκευτική οργάνωση συμμετέχουν εξίσου ο καθηγητής και ο αχθοφόρος και σε μια αντροπαρέα ο τεχνοκράτης με τον μποέμ και το ρεμάλι….
•…Η ομαδική τύφλωση είναι δεδομένη. ‘Ενας χαρισματικός ομιλητής, προβάλλοντας τα δικά του συναισθήματα, μπορεί να μεταδώσει στο πλήθος ενθουσιασμό, οργή, λύπη, με τον ίδιο τρόπο που μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο το γέλιο, η δυσθυμία ή το χασμουρητό… Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά επιφυλλακτικός με τις ομαδικές μαρτυρίες για κάποιο γεγονός. ‘Οσο πιο μεγάλος ο αριθμός των ομοφωνούντων τόσο μικρότερο καλάθι να κρατάς…
•…Λένε πως “εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο στρατός”, κάτι που κάλλιστα ισχύει και για άλλα μεγάλα συστήματα, εκκλησιαστικά, κομματικά, γραφειοκρατικά, ακαδημαϊκά….
•…Ο νεοδιορισμένος δημόσιος υπάλληλος πιθανόν να είναι έξυπνος και με διάθεση προσφοράς, όμως αφομοιώνεται τάχιστα από το ηλίθιο γραφειοκρατικό περιβάλλον και μετά το πρώτο διάστημα συμπεριφέρεται ακριβώς όπως οι παλιές καραβάνες…
•…Το θέαμα των κομματικών ομάδων στο κοινοβούλιο είναι οικτρό: οι εντυπωσιοθηρικές αγορεύσεις, τα μεγάλα λόγια, οι εξυπνακισμοί, οι λoιδωρίες και οι θεαματικές αντιπαραθέσεις είναι παράσταση άνευ νοήματος…
•…”όσοι δεν σκέπτονται συσκέπτονται” λένε οι λαϊκοί. Το σίγουρο είναι ότι καμία νέα ιδέα δεν γεννήθηκε σε επιτροπή, ενώ πολλές καλές θάφτηκαν εκεί…
•…Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η κοινωνία, του βλάκα είναι η ομάδα, η συσπείρωση με άλλους βλάκες…
•…Ο γελοίος είναι άλλου είδους ταραχή. Είναι βλάκας με έπαρση. Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτόν του τον χαντακώνει και γίνεται φαιδρός, γραφικός, καβαλημένος, δήθεν, ψώνιο….
•…Η εξουσία είναι το αφροδισιακό της γελοιότητας. Μια καλή αμερικάνικη κουβέντα λέει πως όποιον θέλει να κυβερνήσει πρέπει πρώτα να τον δει ψυχίατρος…
•…Η αλήθεια είναι ότι όποιος ανέβει στη σκηνή πρέπει να υποδυθεί, αλλιώς το κοινό θα του γυρίσει την πλάτη: Άλλος παίζει φυσαρμόνικα, άλλος χορεύει καταδεκτικά “τοπικούς χορούς”, άλλος κουβαλάει τη θαυματουργή εικόνα στην περιφορά, άλλος φωτογραφίζεται καμαρωτός με τη σκούπα στο χέρι και “κάθε βλάκας έχει ένα σχέδιο για να σώσει τη χώρα”…
•…Μια μασκαράτα γελοίων είναι οι κοσμικοί… Οι κοσμικοί διάλεξαν από μόνοι τους το φουαγιέ, εκεί όπου δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά θα τους δουν όλλοι…
•…Αν γυρίσουμε το μέσα έξω του παλιανθρώπου, κατά πάσα πιθανότητα, θα βρούμε κρυμμένο έναν άξεστο ηλίθιο…
•…Ο πιο πονηρός βλάκας είνα ο σοβαρός. Το υστερικά τυπικό και λιγόλογο ανθρωπάκι που οχυρώνεται καχύποπτο προς όλους πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας…. ‘Ενας τέτοιος έφτασε να γίνει και πρωθυπουργός… …Αλησμόνητη είναι η σκηνή του εν λόγω όταν μετά τους σεισμούς του 1999 πήγε με τις κάμερες να επισκεφθεί τους καταυλισμούς των σεισμοπλήκτων. Κοίταξε ξινά τα παιδάκια που πλατσούριζαν ξυπόλητα στις λάσπες ανάμεσα στα κοντέϊνερ και, κάνοντας προσπάθεια να φερθεί ανθρώπινα, τα ρώτησε: Πού είναι πιο καλά, εδώ ή στο σπίτι;”…
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
TEDxAcademy - Dimitris Tsoukalas
Ας ρίξουμε μια ματιά όλοι μας..ας ρίξουν μια ματιά όλοι αυτοί που ζητούν την ψήφο μας!
Χρειάζεται όραμα,μεράκι..και να μην είσαι "λαδιάρης" όπως αναφέρετε απ τον Δήμαρχο!
Σε λίγες μέρες έρχονται εκλογές..ας ψάξουμε, ίσως δούμε συνδυασμούς με ανθρώπους,όπου έχουν μια άλλη οπτική θεώρησης των πραγμάτων...ίσως σε λίγα χρόνια
δούμε πολλές ΑΝΑΒΡΕΣ να ξεφυτρώνουν...
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Ακαθάριστη Εγχώρια Ευτυχία
Απογοητευμένοι από τη χρηματιστηριακή βουτιά και τις τράπεζες που πτωχεύουν, ή πιασμένοι στα δίχτυα του καπιταλιστικού κύκλου ευημερίας και χρεωκοπίας;
Τότε για όλους τους μεταμελούμενους υπέρμαχους της ελεύθερης αγοράς, το μικρό βασίλειο του Μπουτάν στα Ιμαλάια προτείνει μια εναλλακτική: επικεντρωθείτε όχι στα τελικά κριτήρια αλλά, στο μέγεθος του χαμόγελού σας.
ʽΑκαθάριστη Εγχώρια Ευτυχία'Α, ή αλλιώς ΑΕΕ, είναι η μοναδική προσέγγιση του Βουδιστικού Μπουτάν στην εθνική ανάπτυξη, μια προσέγγιση που έχει δικαιωθεί, όπως λένε οι κάτοικοι του Μπουτάν, από τη συνεχιζόμενη κατάρρευση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
«Είναι ο υλισμός, το ποιός θα βγάλει περισσότερα, πιο γρήγορα χρήματα, η αιτία του προβλήματος,» λέει ο Phurb Dorji, γιατρός σε νοσοκομείου της πρωτεύουσας Thimphu και ένθερμος υποστηρικτής της επίσημης εθνικής φιλοσοφίας.
«Όλος ο κόσμος οδεύει προς τον υλισμό, και όσο περισσότερα έχουν, τόσο περισσότερα θέλουνε. Αλλά και πάλι δεν είναι ευτυχισμένοι. Δεν χρειάζεται να μας αντιγράψουν, αλλά θα πρέπει να δούνε κι άλλους τρόπους.»
Το Μπουτάν επιδιώκει την ΑΕΕ εδώ και μερικές δεκαετίες: την ιδέα είχε συλλάβει ο προηγούμενος βασιλιάς της χώρας, και ο νέος μονάρχης – ο 28χρονος Jigme Khesar Namgyel Wangchuck που στέφθηκε την περασμένη εβδομάδα—δηλώνει ότι θα παραμείνει ως κεντρική πολιτική.
«Τα σημαντικά για μένα και την οικογένεια μου είναι η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη και η πνευματική ευεξία. Οτιδήποτε υλικό, θα πρέπει να αποτελεί μέσο συντήρησης. Θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός για τους άλλους, σεβασμός για το περιβάλλον,» μας λέει ο Dorji, καθώς εξηγεί τις κύριες αρχές της έννοιας.
«Εάν τα πάντα καθορίζονταν από υλικά αγαθά, τότε θα ξεμέναμε από χρήματα. Δεν θα ήταν βιώσιμο.»
Οι αξιωματούχοι εδώ λένε ότι το να κυνηγάς την ΑΕΕ δεν σημαίνει ότι αγνοείς το ΑΕΠ—μάλιστα η χώρα πάει πολύ καλά σε αυτά τα νούμερα, έχοντας ένα μέσο όρο περίπου 8% ετήσιας ανάπτυξης για τα τελευταία χρόνια.
Μάλλον, λένε, πιο σημαντικό είναι το είδος της ανάπτυξης—εξ' ού και οι πολιτικές που εξασφαλίζουν δωρεάν εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη, ένα καθαρό βουνίσιο περιβάλλον, καθώς και η διατήρηση των θρησκευτικών και πολιτισμικών παραδόσεων της χώρας.
«Εμείς ως άνθρωποι χρειαζόμαστε κάτι πέρα από τα υλικά αγαθά,» λέει ο πρωθυπουργός της χώρας Jigmi Thinley. «Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέλη μιας παγκοσμιοποιημένης κοινότητας,» συνεχίζει και προσθέτει ότι ο σκοπός του Μπουτάν είναι «να συνεχίσει να αναπτύσσεται οικονομικά και πνευματικά.»
Σαν αποτέλεσμα, λέει, η χώρα των απόκρημνων πεδιάδων και των χιονισμένων βουνοκορφών «γίνεται όλο και πιο ευτυχισμένη. Είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι.»
Σύμφωνα με μια πιλοτική έρευνα που διενεργήθηκε από την Επιτροπή Ακαθάριστης Εγχώριας Ευτυχίας του Μπουτάν – πρότινος επιτροπή εθνικού σχεδιασμού- το 68% του πληθυσμού είναι ευτυχισμένο.
Αποτελεί πρόκληση το να διατηρήσεις αυτό το επίπεδο ικανοποίησης στην απομονωμένη χώρα των 600.000 κατοίκων που για πρώτη φορά είδαν δρόμους και νόμισμα τη δεκαετία του 1960, τηλεόραση το 1999 και φέτος τις πρώτες τους δημοκρατικές εκλογές.
Πολλοί κάτοικοι δηλώνουν αμέριστη πίστη στη φιλοσοφία της ΑΕΕ—έστω και αν τα δορυφορικά τηλεοπτικά κανάλια έχουν εκθέσει τον πληθυσμό στο μήνυμα του «ψωνίζω μέχρι θανάτου».
«Όσο έχεις αρκετά χρήματα για ρούχα, φαγητό και ένα μέρος να κοιμηθείς, ειλικρινά αυτά είναι όλα όσα χρειάζεσαι,» επιμένει η Sonam Phunbho, 54 ετών ιδιοκτήτρια μαγαζιού στην πρωτεύουσα Thimphu.
«Δεν υπάρχει λόγος να είσαι άπληστος, γιατί όταν πεθάνεις δεν θα πάρεις μαζί σου τη μεγάλη τηλεόραση ή το μεγάλο αυτοκίνητο.»
Ο 16χρονος μαθητής Tashi Tobgay, που περπατούσε στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας λέει ότι δεν βρίσκει νόημα στον καπιταλισμό. «Ποια η σημασία της ανάπτυξης μιας χώρας όταν οι κάτοικοι της δεν είναι ευτυχισμένοι;»
Επομένως, την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθεί να λύσει το γρίφο της καταρρέουσας οικονομίας, ο νέος βασιλιάς του Μπουτάν θέτει διαφορετικές προτεραιότητες.
«Καθήκον μου είναι όχι μόνο να διασφαλίσω την ευτυχία σας σήμερα αλλά και να καλλιεργήσω ένα γόνιμο έδαφος από το οποίο να κερδίζετε τους καρπούς της πνευματικής ευτυχίας και να επιτυγχάνεται ένα καλό κάρμα,» είπε στην τελετή ενθρόνισης του.
«Ακόμα και όταν οι δραματικές αλλαγές μεταμορφώνουν καθημερινά τον κόσμο και το έθνος μας, όσο εμείς συνεχίζουμε να προσπαθούμε για τον απλό και διαχρονικό στόχο του να είμαστε καλοί άνθρωποι... τόσο θα διασφαλίσουμε την ευτυχία των μελλοντικών μας γενεών.»
Yahoo News
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Αυτοκάθαρση...γίνεται?
Ένα άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο.."Παρελθόν πλέον τα «φακελάκια» στο νοσοκομείο Σπάρτης"
μου τράβηξε την προσοχή!
Διαβάστε το και ας αναλογιστεί ο καθένας απο μας τι πρέπει να κάνει,τι πρέπει να αλλάξει μέσα του για να αλλάξει αυτή η χώρα!
Ας κάνουμε αυτοκάθαρση,στον εαυτό μας,στην οικογένεια μας, στον επαγγελματικό μας χώρο! Ίσως τότε πετύχουμε όλοι μαζί την κάθαρση της Ελλάδας...
γιατί το κράτος είμαστε εμείς..και οι άλλοι είμαστε εμείς!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_25/09/2010_416346
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Το χαμένο τετράδιο...
Όταν πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού καθόμουν δίπλα με τον Ηλία, με τον οποίο δεθήκαμε πολύ σύντομα. Όταν αρχίσαμε να δενόμαστε για να κρατήσουμε τα μυστικά μας τα γράφαμε σε ένα τετράδιο. Για κάποιο λόγο αυτό το τετράδιο ήταν ο συνδετικός μας κρίκος και κανείς άλλος δεν ήξερε για την ύπαρξη του. Εγώ είχα γίνει πιο δυνατός και αυτός είχε γίνει πιο άνθρωπος.
Κάποια στιγμή όμως όλα άλλαξαν. Κάτι έγινε και αυτός σταμάτησε να με εμπιστεύεται. Τότε έγραψα μία ιστορία για την παρέα που είχαμε τότε. Ποτέ δεν την διάβασε. Περνούσε ο καιρός και κάποια στιγμή ακόμα και το τετράδιο χάθηκε, σαν σύμβολο της ατυχίας που είχαμε να χωρίσουμε. Πέρασε ο καιρός και το τετράδιο ξεχάστηκε μέχρι την πρώτη λυκείου, που αρχίσαμε πάλι να μιλάμε αλλά για να πώ την αλήθεια δεν είχα και μεγάλη διάθεση!
Μία μέρα είπαμε να θυμηθούμε τα παλιά. Στην προσπάθεια μας να δεθούμε πάλι αρχίσαμε πάλι να μιλάμε σε ένα τετράδιο αλλά και πάλι ποτέ δεν μιλήσαμε όπως τότε. Το έβλεπα στα μάτια του ότι δεν είχαμε μέλλον ως φίλοι γιατί αυτός είχε αλλάξει πιο πολύ από εμένα, και από άνθρωπο που είχε αρχίσει να γίνετε πάλι αγρίμι,που ήθελε μόνο να κατασπαράξει!
Έχασε κάθε φίλο του και μαζί με τους φίλους του έχασε και εμένα. Προσπάθησα να τον απομακρύνω,αλλά το κατάφερα μόνο με έναν τρόπο. Με τον τσακωμό. Επινόησα μία χαζή δικαιολογία για να μαλώσω μαζί του και σταματήσαμε να μιλάμε!
Τους τελευταίους μήνες,ύστερα απο τόσα χρόνια,σκέφτομαι έντονα όλη την ιστορία..έτσι απλά για την χαμένη μας φιλία για την χαμένη μας αθωότητα..
Στον χαμένο φίλο..στο χαμένο τετράδιο της φιλία..
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
Πολιτική με €......
Σαν να έσπασε ο όρκος σιωπής των πολιτικών!΄Ενας ένας αρχίζει και μιλάει για τα πεπραγμένα του,αλλά νοιάζεται κιόλας να αναδείξει ότι οι άλλοι έκλεψαν περισσότερα!
Η εικόνα που βγάζουν τα κόμματα είναι διάλυσης.Η ΝΔ δεν ξέρει προς τα που να πάει,το ΠΑΣΟΚ δεν ξέρει πως να κυβερνήσει,ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε χωρίς ρίζα,και το ΚΚΕ κυνηγάει το ΖΕΝΙΘ να μη δέσει στον Πειραιά!
Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα στην γειτονική Ιταλία! Απαξίωση των παραδοσιακών κομμάτων και των ιδεολογιών τους,μαζί με την μπόχα των σκανδάλων και την αποτυχία της επιχείρησης "καθαρά χέρια",γιατί δεν υπήρχαν καθαρά χέρια! Γιατί αυτό το πολιτικό οικοδόμημα,είχε συνενοχές και συγκαλύψεις!!
Μάλλον φτάνει η εποχή του "Μπερλουσκονισμού" και στην Ελλάδα,το καλεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα με τις πράξεις του! Τι,δεν μπορεί αυτη την μικρολογιστική πολιτική να το κάνει το κόμμα των επιχειρηματιών? Μπορεί βέβαια..δεν ασκούν πολιτική αυτοί που μας κυβερνούν/κυβερνούσαν..μια διαχείρηση έκαναν!
Προσωπικά βλέπω να οδηγούμαστε εκεί!Καλύτερα ή χειρότερα? Το μέλλον θα το δείξει,χειρότερα απο ότι φτάσαμε έδω,με το έλλειμα πολιτκής τα τελευταία χρόνια δεν νομίζω ότι θα έιναι! Τους συμφέρει να παραμείνει αυτο το διεφθαρμένο σύστημα στην οικονομία και στην κοινωνία!
Η μόνη περίπτωση να σταματήσουν οι επίδοξοι Μπερλουσκόνι της Ελλάδας,είναι η πολιτική να σταθεί στο ύψος της,να θυμηθεί την ηθική και μέσα απο τα ιδεολογικά οπλοστάσια,να πολεμήσει για το κοινό καλό!
Πέρα απο αφορισμούς όμως,τα πολιτικά κόμματα και οι δομές τους, που μας κυβέρνησαν ή όχι, πρόσφεραν ότι μπορούσαν στον τόπο,τώρα πλέον δεν μπορούν!
Πρέπει να αλλάξουν.. να τα αλλάξουμε..να επανέλθει η πολιτική στο προσκήνιο και όχι η πολιτική με €..στο παρασκήνιο!
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Τα πουλιά πεθαίνουν..κολυμπώντας!
Φοβερές φωτογραφίες του Charlie Riedel του AP από θαλασσοπούλια που πιάστηκαν στην θανατηφόρα παγίδα της πετρελαιοκηλίδας της ΒP.
http://www.boston.com/bigpicture/2010/06/caught_in_the_oil.html
Η ακτοφυλακή των ΗΠΑ ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι η διαρροή μετά την θανατηφόρα έκρηξη σε εξέδρα απάντλησης πετρελαίου της BP Plc στον Κόλπο του Μεξικού είναι πενταπλάσια από ότι πιστευόταν αρχικά, την ώρα που οι πετρελαιοκηλίδες που έχουν σχηματιστεί απειλούν να προκαλέσουν τεράστια οικολογική καταστροφή σε τέσσερις πολιτείες της χώρας που έχουν ακτές στον Κόλπο.
Ο παγκοσμίων διαστάσεων τοξικός όλεθρος στον Κόλπο του Mexico.
Τα κοιμητήρια: Του oξυγόνου. Tης υγείας. Της παραλίας. Της οικονομίας.
Ο μαρτυρικός εγκλωβισμός και πνιγμός: Tων ανθρώπων. Των ψαριών. Tης χελώνας.
Των καβουριών. Των καφέ πελεκάνων. Των υγροτόπων. Της χλωρίδας. Της πανίδας.
Του Ατλαντικού. Των ωκεανών. Tου οικοσυστήματος. Του πλανήτη.
«Πιστεύω πως οι Αμερικανοί καταλαβαίνουν ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια ίσως άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή», επισήμανε ο Μπ. Ομπάμα, από το λιμάνι της Βένις.
«Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποκαταστήσουμε την ζημιά που προκλήθηκε. Από την πρώτη ημέρα, είχαμε προετοιμαστεί για το χειρότερο και ελπίζαμε για το καλύτερο», τόνισε.
Οι μέρες περνούν δυστυχώς,χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα,παρά μόνο την καταστροφή του μέλλοντος μας...
Τετάρτη 26 Μαΐου 2010
Νέος κύκλος μετανάστευσης?
Ένα νέο κύμα μετανάστευσης έχει αρχίσει στην χώρα μας εδώ και λίγο καιρό! Πολλά καινούρια μας έχουν εκπλήξει ,βέβαια , το τελευταίο διάστημα (αυστηρά μέτρα,ελλείματα,χρέη κ.λ.π)έρχεται να προστεθεί και το,βουβό ως τώρα , κύμα μετανάστευσης νέων ανθρώπων,επιστημόνων,επαγγελματιών βλέποντας το αδιέξοδο που δημιουργείτε στην Ελλάδα! Νέοι άνθρωποι με σπουδές εδώ και στο εξωτερικό , ή σκέφτονται πολύ σοβαρά να φύγουν ή δεν έχουν σκοπό να επιστρέψουν απο εκεί που σπουδάζουν!
Είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα αυτές τις κρίσιμες στιγμές! Θα συμφωνήσω με όλα τα επιχειρήματα περί..ανικανότητας και επικινδυνότητας των πολιτικών κ.λ.π... και ακόμα περισσότερα! Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα..αλλά έτσι απλά θα φυγομαχήσουμε? Δεν κρίνω επιλογές, αλλά πιστεύω ότι τώρα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας ,τις γνώσεις μας,τις δυνάμεις μας για να αλλάξουμε την κοινωνία , την Ελληνική οικονομία!
Λάθη έγιναν πολλά,απο όλους μας,ας διδαχθούμε απο αυτά,ας αυξήσουμε την πίεση και τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας! Αυτοκάθαρση πρώτα και ύστερα να βοηθήσουμε για την κάθαρση της Ελληνικής κοινωνίας
Προσωπικά θα είμαι εδώ ,έτοιμος να ενώσω τις δυνάμεις μου για ότι καλύτερο με όραμα, και χωρίς μιζέρια!
'' Ό,τι ωραίο μυστήριο να 'σαι μονάχος, το μυστήριο να 'σαστε δυό, ή το μέγα μυστήριο να 'μαστε όλοι '' Τάσος Λειβαδίτης
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Ευχαριστούμε κύριε Γκοντάρ!
Η Δύση είναι που χρωστάει στην Ελλάδα, τη χώρα της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της τραγωδίας...», δήλωσε. «Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής.
Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; O Αριστοτέλης... όλος ο κόσμος χρωστάει σήμερα στην Ελλάδα», τόνισε ο Γκοντάρ στη συνέντευξή του που έκανε τον γύρο του κόσμου. «Η Ελλάδα θα μπορούσε να ζητήσει από τον σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε.
Αυτά είναι τα λόγια του γνωστού σκηνοθέτη Ζαν-Λιν-Γκοντάρ στο πρόσφατο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Καννών!
Προσωπικά σας ευχαριστώ και για τα λόγια και για την συμπαράσταση σας!
Δεν ήρθατε μια βόλτα όμως στην Ελλάδα να μας δείτε αραγμένους στις καφετέριες,βρίζοντας ότι είναι ακριβός ο καφές,να χαζεύουμε και να σκεφτόμαστε ποιό τζίπ θα πάρουμε να πουλήσουμε μούρη,ή τώρα που είναι και τριήμερο σε ποιό μπάρ θα πάμε!
Επειδή είμασταν πολύ απασχολημένοι,ξέρετε,στον πολιτισμό επενδύσαμε σε Δέσποινα,Φοίβο,Καρβέλα κ.λ.π.,και τώρα τελευταία στις Ντούβλη,Αλεξανδράτου!
Άν έρθετε σας κερνάμε ένα φραπέ σε πλαστικό,να σας δείξουμε τα δάση που κάψαμε,τους παρατημένους αρχαιολογικούς χώρους,και φυσικά το καμάρι μας τα νησιά μας! Βέβαια θα καθήσετε σε καμμιά πλαστική ξαπλώστρα,θα δείτε άθλια rooms to let στημένα για αρπαχτή λίγων μηνών!
Αν δείτε όλα αυτά και ίσως κι άλλα που θα σας κάνουν εντύπωση,θυμήστε μας και πάλι τους δοξασμένους προγόνους μας! Εμείς τους έχουμε ξεχάσει όπως και οι Έλληνες πνευματικοί που δεν φρόντισαν να μας "σκουντήξουν" όλα αυτά τα χρόνια και να τους φέρνουν συχνά πυκνά στο προσκήνιο..
Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Το χρήμα.
«..προσπάθησα να δώ ποιο ήταν το πρώτο, το ποιο σημαντικό απ’ τα σημαντικά επινοήματα.. στην εποχή μας τουλάχιστον, είναι το χρήμα… Πώς θα νικούσα την εξουσία του χρήματος? Δεν υπήρχε παρά ένας τρόπος, να το αποκτήσω, σε αφθονία ώστε να μην αισθάνομαι την επιρροή του! Όταν συνειδητοποίησα με όλη την δύναμη του αναρχικού μου πιστεύω εισήλθα στο τωρινό στάδιο, εμπορικό και τραπεζικό, της αναρχίας μου! Τώρα πια έχω πραγματοποιήσει το όνειρο κάθε πρακτικού και οξυδερκούς αναρχικού! Είμαι ελεύθερος!»
Απόσπασμα από : Ο αναρχικός τραπεζίτης του Φερνάντο Πεσσόα
Διαβάζω στην wipipedia τον ορισμό της λέξης χρήμα…
Χρήμα είναι οποιοδήποτε εμπορεύσιμο αγαθό ή υπηρεσία που χρησιμοποιείται από μια κοινωνία ως υποκατάστατο αξίας, ένα μέσο ανταλλαγής, και μια μονάδα υπολογισμού. Δεδομένου ότι οι ανάγκες προκύπτουν φυσικά, οι κοινωνίες δημιουργούν ένα συναλλακτικό μέσο όταν δεν υπάρχει κανένα. Σε άλλες περιπτώσεις, μια κεντρική αρχή δημιουργεί ένα συναλλακτικό μέσο, αυτή είναι συχνότερα η περίπτωση στις σύγχρονες κοινωνίες με τα χαρτονομίσματα.
Ζούμε μια κατάσταση παγκοσμίως,που ίσως ούτε το 1929 με το κράχ,μπορεί να συγκριθεί! Πιστωτική κρίση..τραπεζική κρίση..και εσχάτως κρίση κρατικών ελλειμάτων και χρεών!
Όπως και να λέγεται όμως,έχει κοινό παρανομαστή..το χρήμα.Το χρήμα που με την δύναμη του,απο μια ανταλλακτική μονάδα έχει γίνει ένα τέρας που μπορεί να καταστρέψει κράτη και λαούς σε μικρό διάστημα!
Δημιούργημα δικό μας είναι αυτή η δύναμη. Εμείς το αφήσαμε να μετατραπεί σε αδηφάγο τέρας,αφήνοντας πίσω την ηθική,την ανθρώπινη διάσταση μας.Δανειζόμαστε για να διατηρήσουμε την πλαστή μας ευμάρεια,και το τραπεζικό σύστημα τιτλοποίησε αυτά τα δάνεια πουλώντας μας τα ως επενδυτικά προιόντα υψηλής απόδοσης!!
Κάποιο πρωί το μπαλόνι άρχισε να χάνει αέρα,και όλοι μας ανακαλύψαμε ότι ζούσαμε ένα ψέμα,όλα ήταν αέρας..όπως ακριβώς ένα μπαλόνι! Και φυσικά καλούμαστε να πληρώσουμε τις ζημιές του πλαστού αυτού οικοδομήματος!
Απροετοίμαστοι φυσικά γιατί είμασταν απασχολημένοι στο κυνήγι της χίμαιρας,δεν κοιτάξαμε ποτέ πίσω,απο που ξεκινήσαμε,δεν κάναμε μια ενδοσκόπηση,δεν κάναμε "καταθέσεις" για τα δύσκολα...άρα αυτό που μας λείπει..είναι ανθρωπιά ,ηθική, μια ματιά μέσα μας..ένα "σε αγαπώ" στον/στην σύντροφο μας,στο παιδί μας...ένα χαμόγελο..ο εαυτός μας που τον ξεπουλήσαμε και τώρα ψάχνουμε να τον βρούμε..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
