Όταν πήγαινα στην πέμπτη δημοτικού καθόμουν δίπλα με τον Ηλία, με τον οποίο δεθήκαμε πολύ σύντομα. Όταν αρχίσαμε να δενόμαστε για να κρατήσουμε τα μυστικά μας τα γράφαμε σε ένα τετράδιο. Για κάποιο λόγο αυτό το τετράδιο ήταν ο συνδετικός μας κρίκος και κανείς άλλος δεν ήξερε για την ύπαρξη του. Εγώ είχα γίνει πιο δυνατός και αυτός είχε γίνει πιο άνθρωπος.
Κάποια στιγμή όμως όλα άλλαξαν. Κάτι έγινε και αυτός σταμάτησε να με εμπιστεύεται. Τότε έγραψα μία ιστορία για την παρέα που είχαμε τότε. Ποτέ δεν την διάβασε. Περνούσε ο καιρός και κάποια στιγμή ακόμα και το τετράδιο χάθηκε, σαν σύμβολο της ατυχίας που είχαμε να χωρίσουμε. Πέρασε ο καιρός και το τετράδιο ξεχάστηκε μέχρι την πρώτη λυκείου, που αρχίσαμε πάλι να μιλάμε αλλά για να πώ την αλήθεια δεν είχα και μεγάλη διάθεση!
Μία μέρα είπαμε να θυμηθούμε τα παλιά. Στην προσπάθεια μας να δεθούμε πάλι αρχίσαμε πάλι να μιλάμε σε ένα τετράδιο αλλά και πάλι ποτέ δεν μιλήσαμε όπως τότε. Το έβλεπα στα μάτια του ότι δεν είχαμε μέλλον ως φίλοι γιατί αυτός είχε αλλάξει πιο πολύ από εμένα, και από άνθρωπο που είχε αρχίσει να γίνετε πάλι αγρίμι,που ήθελε μόνο να κατασπαράξει!
Έχασε κάθε φίλο του και μαζί με τους φίλους του έχασε και εμένα. Προσπάθησα να τον απομακρύνω,αλλά το κατάφερα μόνο με έναν τρόπο. Με τον τσακωμό. Επινόησα μία χαζή δικαιολογία για να μαλώσω μαζί του και σταματήσαμε να μιλάμε!
Τους τελευταίους μήνες,ύστερα απο τόσα χρόνια,σκέφτομαι έντονα όλη την ιστορία..έτσι απλά για την χαμένη μας φιλία για την χαμένη μας αθωότητα..
Στον χαμένο φίλο..στο χαμένο τετράδιο της φιλία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου